Haagse Motor Club - Reisverslag Bitte ein Bit
1 augustus 2025 t/m 3 Augustus 2025Deelnemers: HenkWi, SanderBa, PietBu, RenéJo en EdLa
Omdat niemand zich had ingeschreven voor de clubrit Oet Twente zijn we op vrijdagochtend 1 augustus met een klein groepje van vijf voor drie dagen naar Bitburg vertrokken.
De weersvoorspellingen waren slecht. Maar als we ons door weersvoorspellingen laten leiden dan zitten we meer thuis op de bank dan op de motor. Bovendien valt het altijd mee. Ook nu weer. We hebben drie korte maar heftige regenbuien gehad. Bij twee daarvan reden we op de snelweg rond Antwerpen in de richting van Luik. De rest van het weekend was het fantastisch motorweer.
De feitelijke rit begon na een baguette au thon mayonnaise et salade bij ons startpunt Plan A in Esneux. Dit keer hebben we de N633 naar Trois Ponts overgeslagen. De N633 is een heerlijke bochtige weg maar die kunnen we inmiddels dromen. Deze alternatieve route was veel beter. Veel meer verschillende soorten bochten en stukken rustiger.
Ergens bij Awaille schakelde mijn Garmin spontaan over naar de ‘frozen’ modus. Pas nadat René naast mij kwam rijden en naar zijn voorhoofd wees begreep ik dat we van de route waren afgeweken. Na drie kwartier rijden zagen we de track weer en konden we onze route vervolgen. Een fantastische route naar Burg-Reuland. Net over de brug in Duitsland was het tijd voor een bakkie met apfelstrudel mit Sahne. Een mooi terras heerlijk in de zon…
Het tweede stuk naar Bitburg was nog mooier. Dit keer ook niet over de bekende wegen maar alleen weggetjes met spannende bochten langs de Our, een zijrivier van de Sûre, waar we over iedere brug de grens tussen Duitsland en Luxemburg hebben gepasseerd. Eigenlijk was het jammer dat we de parkeerplaats van hotel Eifelbrau in Bitburg opreden. Maar de route was klaar. Het was 18:00 uur en eigenlijk ook gewoon tijd voor veul bier.
Na de incheck en een korte douche stonden de Bitburgers klaar in de hotelbar. Uit gemak hebben we in het hotel gegeten. Een gezellig restaurant, aardige personeel , een heerlijk diner en nog een afzakkertje tot laat. We waren het met elkaar eens. Al zou de rest van het weekend verregenen dan hebben wij al een top weekend gehad.
Zoals gewend in de heimat was het ontbijt helemaal goed! Wel hebben we maatregelen moeten nemen om gezamenlijk te ontbijten. Vanaf nu gaan we op de afgesproken tijd beginnen met het ontbijt aan een tafel waar we ook allemaal kunnen aanschuiven. We zijn voornemens dit op de komende ALV te laten opnemen in ons huishoudelijk reglement.
Deze zaterdag rijden we een route in Luxemburg. Daar hebben we waarschijnlijk ook alle bochten al wel eens gestuurd. Maar de route van vandaag is bijzonder. Het is een samengestelde route van alle routes en in totaal drie keer gefinetuned. Het neusje van de zalm dus. Het eerste stuk naar de koffie in Vianden is het voorspel van een fantastische route. Na de koffie gaan we los. Uitgestrekte bochten, haarspeldbochten en geitenbochten. De ene nog mooier dan de ander.
En zoals iedereen inmiddels wordt er altijd wat offroad in de route gebouwd. Niet door stromende rivierbeddingen of diepe bergkloven maar meestal gewoon een slingerend weggetje zonder asfalt. Daar scheiden de TomTom rijders zich van de Garmin rijders. Zonder overleg met de gebruiker heeft TomTom de route aangepast om het offroad stuk kote wat het kost te vermijden, terwijl het stuk offroad er toch echt bewust is ingezet voor wat extra motoravontuur. TomTom is een leuk apparaat voor de snelste route naar de pedicure maar niet voor een avontuurlijke motorrit.
We dachten het probleem van verschillende navigatieapparaten gepareerd te hebben afgekaart door een gezamenlijk afspraak dat de route van de navigator leidend is. Het zogenaamde FFL “Follow the Fucking Leader” systeem maar deze afspraak gold kennelijk niet vandaag. Nog voor het middaguur was de groep uiteen gevallen.
De route heeft een paar schitterende lussen rond Bourscheid, waar de mooiste Luxemburgse wegen zich bevinden en waar je ruim anderhalf uur heerlijk kan sturen. We hadden geen vaste lunch locatie afgesproken en de lunchplekken in Luxemburg zijn dun bezaaid. De kans dat we elkaar weer zouden treffen was aannemelijk. In Esch-sur-Sûre ging de route langs het terras Schmaach ëm de Séi a méi. De koffie was net geserveerd en de derde en laatste regenbui van dit weekend met kwam met donder en bliksem over ons heen. In de verte zagen we de andere groep in felgele regenpakken voorbij trekken. Waarschijnlijk door de 25 meter eenrichtingsweg pal voor het terras heeft TomTom de route weer eens gewijzigd en werden zij zonder het te weten om het centrum van Esch-sur-Sûre heen geleid. Zo hebben ze niet alleen ons gemist maar ook de lunch voor vandaag. Chapeau TomTom.
Nog voordat we ons broodje kaas hadden verorbert scheen de zon al weer in volle glorie. Tijd om verder te gaan. Een adembenemende mooie route om het stuwmuur, langs de Belgische grens naar Kautenbach. Ook deze omgeving is bekend bij motorrijders die van snelle bochten houden. Voordat we het weten rijden we bij Obereisenbach de Our over en zijn we terug in Duitsland. Het laatste stukje van de route naar Bitburg is een nog een hele mooie toegift waar de snelheden behoorlijk zijn opgelopen. Om 17:00 zat ik gedoucht en wel aan een Bitburger kijkend hoe de anderen de parkeerplaats op kwamen rijden.
Die avond zijn wij per toeval figuranten van een Duitse spin-off aflevering van Fawlty Towers. De Basil Fawlty in deze aflevering is Benito Mussolini himself. Met ijzeren hand regeert hij Restorante Bella Italië in Bitburg. De rol van Manuel werd prachtig vertolkt door een wat oudere ober in een krijtstreeppak uit de garderobe van The Godfather die steeds wegdook als Benito schreeuwend en tierend langsmarcheerde. In de keuken liep ook niet alles lekker. De helft van de menukaart was uitverkocht en zelfs het bier was halverwege het diner niet meer leverbaar. Gelukkig was er nog wel huisgemaakte Tiramisu. Althans nog drie kleine stukken van 10 cm² en één stuk van ruim een vierkante meter. Vier van ons vijf waren bescheiden. Na nog een flinke afzakkertje in de hotelbar zijn we naar bed gegaan.
We zijn al talloze keren vanuit de Ardennen en Eifel naar huis gereden en tot aan de Belgische grens is het nog wel te doen. Dan krijgen we de Belgische Ardennen waar we van dorpje naar dorpje rijden langs snelheidscamera’s en verkeerslichten. Nog erger is Limburg waar alle zeemleren lappen zich lijken te verzamelen om verongelijkt te kijken naar alle verkeersdeelnemers die niet op een racefiets zitten. Uiteindelijk komen we ergens bij Maastricht op de A2 terecht waar we al gapend met 100 KM per uur naar huis stiefelen.
Dit keer hebben we een fucking fantastisch bochtige route gereden in de omgeving van Gerolstein op weg naar de Bikers Ranch in de Eifel. Vanaf de ranch hebben we een oude tractor-route gevolgd naar Millen in België net onder Maastricht.
Zoals gebruikelijk zwieren we weer eens langs afzettingsborden ergens in een dorpskern. Al snel rijden we over afgeschraapt asfalt en niet veel later over samengedrukt puin. In de verte zien we een plas maar het kan ook een ven zijn. Of een binnenzee. Stoïcijns knallen we door tot aan de branding. We kunnen er niet omheen. Piet draait resoluut om en omzeilt de binnenzee over het hoger gelegen fietspad en neemt de irritatie van voetgangers en fietsers voor lief. De binnenzee ziet er dreigend uit. Gitzwart en overal steken PVC buizen boven het water uit. We kijken elkaar aan. Wie gaat eerst?
“We kunnen niet terug!”, schreeuwt Henk. Voor overleg draai ik me naar René en zie ‘m nog net wegstuiven. Hij heeft duidelijk een besluit genomen. Met een tyfusgang plonst hij het water in en transformeert zijn GS tot een Jetski. Links en rechts spat een muur van water op waar Jezus Christus jaloers op is. De tsunami die vervolgens ontstaat slaat volledig over de Jetski. Even is René zelfs helemaal uit het zicht verdwenen. Dan zien we hem met hoge snelheid de oever aan de overkant weer oprijden. Zijn achterwiel links en rechts uitbrekend alsof hij kwispelend het water uitkomt.
Vol ontzag kijken Henk en ik elkaar aan. Wat een Beest die René. Met de staart tussen de benen draaien wij om en nemen ook het fietspad. Stapvoets. Een klein half uur later zien we René triomfantelijk op ons wachten. Met een lach van oor tot oor in zijn nog druppelende helm.
We hebben het eind van de route en het weekend gahaald. Het was een daverend succes. We rijden via de tunnel onder Maastricht terug naar huis waar we onderweg met een snelheid van 100KM/u een paar keer in slaap vallen. De volgende keer nemen we de E313 richting Antwerpen en via Bergen op Zoom naar huis.
Je kunt de route hier downloaden..
@ (EdLa)